Toon brontekst

De stoomkorenmolen en de maalstoel. Indien een windkorenmolen gebruik wilde maken van stoom kon de bestaande maalfnrichting gehandhaafd blijven. De stoommachine dreef via een tussenas de steenspil onder de ligger aan met behulp van een conische tandwieloverbrenging of een haakse kamwieloverbrenging (voor een uitleg van de begrippen, zie afbeelding: De windkorenmolen). Staakijzer met rondsel werd dan boven het koppel stenen verwijderd om de maalinrichting los te koppelen van de wieken en het gaande werk. De klauw van het staakijzer bleef bij het uit het werk zetten op zijn plaats; de tap werd uit de ijzerbalk gekanteld. Bij sommige molens dreef een verticale tussenas voorzien van een schijfloop of een kamwiel de koning via het spoorwiel aan. In enige andere gevallen was de koning verlengd tot beneden de maalzolder, waar een horizontale tussenas met een haakse kamwieloverbrenging (c.q. kroonwielen) de koning aandreef. Om te voorkomen dat het wiekenkruis zou gaan meedraaien, werden enkele kammen uit het aswiel genomen, zodat spoorwiel, koning en bonkelaar of wieg vrij konden ronddraaien. Maling met de wind bleef mogelijk na terugzetting van de kammen op het aswiel. Bij weer een andere, algemeen gebruikelijke methode dreef de stoommachine een vrij opgestelde maalstoel aan, waarbij dus geen gebruik werd gemaakt van de bestaande maalinrichting in de molen. Zo'n houten of ijzeren maalstoel was ongeveer 1.10 à 1.20 m hoog. Bovenop de maalstoel lagen de stenen, onderin was een horizontale door de stoommachine aangedreven as aangebracht, die via een tandwieloverbrenging de steenspil van de loper aandreef. Op de begane grond werd het meel afgetapt. Maalstoel en stoommachine vormden op deze wijze een eigen produktie-eenheid en stonden onderin de windmolen of in een bijgebouw. Een dergelijke maalinrichting kon ook een bedrijf op zichzelf vormen, los van een windmolenbedrijf.