De overslag van kolen en erts
Van Techniek in Nederland
| Regel 5: | Regel 5: | ||
De aanvoer van kolen over de Rijn groeide snel ten koste van die [[Spoorwegplannen in Nederland|'''over het spoor''']], mede door hierna te bespreken [[begrippenlijst#Innovatie|innovaties]] in de overslag van het binnenvaartschip op het zeeschip. | De aanvoer van kolen over de Rijn groeide snel ten koste van die [[Spoorwegplannen in Nederland|'''over het spoor''']], mede door hierna te bespreken [[begrippenlijst#Innovatie|innovaties]] in de overslag van het binnenvaartschip op het zeeschip. | ||
| − | Een eerste [[De mechanisering van de overslaghaven|'''mechanisering''' van de ertsoverslag ontstond ook op initiatief van de gemeente. In 1893 ontving de Kamer van Koophandel klachten over een gebrek aan ligplaatsen voor ertsboten om direct in wagons te lossen.[[Noten H4#4-20|<sup>[20]</sup>]] De gemeente weet het capaciteitsgebrek voornamelijk aan een tijdelijk probleem, de ongewoon lage waterstanden van de Rijn, die de verladers naar het spoor hadden doen uitwijken. Niettemin wenste zij het voor Rotterdams positie als massagoedhaven [[begrippenlijst#Cruciaal|cruciale]] systeem waarin de wagons die kolen uit Duitsland aanbrachten werden gebruikt om erts in de omgekeerde richting te vervoeren, niet in gevaar te brengen. De directeuren van Gemeentewerken en Handelsinrichtingen togen daarop - ook ten behoeve van de bouw van een tweede kolentip - weer op onderzoek naar Engeland. Zij stelden vast dat het lossen van erts in spoorwagons in Engeland tot twee keer zo snel ging als in Rotterdam, waar de operatie erg omslachtig verliep. Het erts werd hier namelijk met scheepslieren uit het ruim gehaald, vervolgens op het dek gewogen en dan door kadekranen in wagons geplaatst. Dat was nodig om twee redenen. Ten eerste waren de Rotterdamse kranen met hun hefvermogen van 1,5 ton niet sterk genoeg om de bakken over het erts in het scheepsruim voort te slepen, zoals nodig was om de bakken zonder al te veel handarbeid te vullen. Ten tweede beschikte Rotterdam niet over weegbruggen om de geladen wagons te wegen, zodat elke bak afzonderlijk op het dek moest worden gewogen. | + | Een eerste [[De mechanisering van de overslaghaven|'''mechanisering''']] van de ertsoverslag ontstond ook op initiatief van de gemeente. In 1893 ontving de Kamer van Koophandel klachten over een gebrek aan ligplaatsen voor ertsboten om direct in wagons te lossen.[[Noten H4#4-20|<sup>[20]</sup>]] De gemeente weet het capaciteitsgebrek voornamelijk aan een tijdelijk probleem, de ongewoon lage waterstanden van de Rijn, die de verladers naar het spoor hadden doen uitwijken. Niettemin wenste zij het voor Rotterdams positie als massagoedhaven [[begrippenlijst#Cruciaal|cruciale]] systeem waarin de wagons die kolen uit Duitsland aanbrachten werden gebruikt om erts in de omgekeerde richting te vervoeren, niet in gevaar te brengen. De directeuren van Gemeentewerken en Handelsinrichtingen togen daarop - ook ten behoeve van de bouw van een tweede kolentip - weer op onderzoek naar Engeland. Zij stelden vast dat het lossen van erts in spoorwagons in Engeland tot twee keer zo snel ging als in Rotterdam, waar de operatie erg omslachtig verliep. Het erts werd hier namelijk met scheepslieren uit het ruim gehaald, vervolgens op het dek gewogen en dan door kadekranen in wagons geplaatst. Dat was nodig om twee redenen. Ten eerste waren de Rotterdamse kranen met hun hefvermogen van 1,5 ton niet sterk genoeg om de bakken over het erts in het scheepsruim voort te slepen, zoals nodig was om de bakken zonder al te veel handarbeid te vullen. Ten tweede beschikte Rotterdam niet over weegbruggen om de geladen wagons te wegen, zodat elke bak afzonderlijk op het dek moest worden gewogen. |
[[afbeelding:05_J853_T_pag_76.JPG|thumb|300px|left|De grijper werd begin 20ste eeuw hét instrument bij de overslag van droog massagoed en is dat nog steeds.]] | [[afbeelding:05_J853_T_pag_76.JPG|thumb|300px|left|De grijper werd begin 20ste eeuw hét instrument bij de overslag van droog massagoed en is dat nog steeds.]] | ||