Het merkartikel

Geconserveerde waren, zoals groenten, lagen uiteraard verpakt in de etalages, maar ook andere voedings- en genotmiddelen - beschuit, koekjes, chocolade - werden in 1920 als merkartikel verkocht.[[Noten TIN20-3-H3#3-3|^[3]]] De gewoonte de waren los af te wegen en in een papieren zak te verkopen of in een van huis meegebrachte pot of pan te doen, nam snel af. Artikelen waren op deze manier immers niet hygiënisch beschermd ‘tegen stof en vliegenvuil’, iets dat sommigen in deze periode als ouderwets beschouwden. Voor consumenten was een nadeel van verpakking in blik echter dat niet viel te zien wat er precies in zat en wat de kwaliteit ervan was. Blikverpakking was daarom bij de consument aanvankelijk niet populair. Het vertrouwen in de kwaliteit van voedsel moest op een nieuwe manier worden verworven.  

Het valt op dat in deze periode producenten en verhandelaars zich de consumenten van hun producten steeds vaker voorstellen als ‘huisvrouwen’ of ‘huismoeders’ in plaats van grootverbruikers als leger, vloot of koloniën. Aanbieders van [[Verpakking van levensmiddelen|'''verpakte merkartikelen''']] ging het er nu om de kooksters in gezinnen aan te sporen tot het openen van hun huishoudportemonnee. Ze dienden het loon of salaris van de kostwinners te besteden aan hun waren of in hun winkel. De export bleef voor de afzet wel van belang, maar de Nederlandse gezinnen werden, doordat er meer geld in omloop kwam, een interessante doelgroep.[[Noten TIN20-3-H3#3-4|^[4]]]Merkartikelen vormden een belangrijk wapen in de concurrentiestrijd tussen producenten om de markt, vooral wanneer het nieuwe producten betrof. Huisvrouwen waren niet onmiddellijk uit op iets nieuws op tafel, zolang het bestaande product voldeed en het de huisgenoten smaakte. Een goed voorbeeld is margarine, dat moest concurreren met boter. [[Afbeelding:05_G357_V_3_4.JPG|thumb|480px|right|Het filiaal van Albert Heijn in Den Bosch in 1907.]]