Een leger voorlichters

[[Voorlichting en consumentenbescherming|'''Voedingsvoorlichting''']] was een van de resultaten van een voortdurend, publiek debat over de kwaliteit en de waarde van voeding. Met name over de eetgewoonten van het volk maakten artsen en fabrikanten zich zorgen.Voedingsgewoonten werden onder de loep genomen en ter discussie gesteld, óók die van de burgerij. In de ‘betere kringen’ was het in de tweede helft van de 19de eeuw bijvoorbeeld gebruikelijk om baby’s na enkele maanden vol te stoppen met pap, zo dik als stijfsel, gemaakt van boekweitmeel met water, stroop en boter. De kinderen werden ‘mooi dik’, maar kregen later groeistoornissen en waren vatbaarder voor ziekten. Consultatiebureaus voor zuigelingen zouden aan het begin van de 20ste eeuw de voorlichting over de juiste voeding van baby’s op zich nemen. Het debat over gezonde voeding - in de jaren na de Tweede Wereldoorlog met name gevoerd tussen voedingskundigen en voedingsindustrie – zou resulteren in de befaamde Schijf van Vijf. Dit voorlichtingsinstrument verdeelde de onmisbare dagelijkse voedingsmiddelen aanschouwelijk in brandstoffen (koolhydraten en vetten), bouwstoffen (eiwitten) en beschermende stoffen (vitamines en mineralen). Daarnaast werden specifieke voedingsmiddelen en fabrieksproducten, zoals kaas in conservenblikken, diepvriesgroenten, nieuwe frisdranken en gevriesdroogde koffie kritisch gevolgd en beoordeeld op kwaliteit, smaak en prijs.

Dergelijke organisaties en instanties kunnen ook gezien worden als de overbrugging van de gegroeide en nog steeds groeiende kloof tussen [[Crisis in de relatie producent-consument|'''consumenten en producenten''']].  Het belang van sommige van deze organisaties nam in de tweede helft van de 20ste eeuw af. Daarnaast zouden [[Media, reclame, marketing|'''reclame en marketing''']]  een steeds belangrijker plaats gaan innemen. De onafhankelijkheid van de voorlichting kwam daarmee natuurlijk in het geding. Nu waren reclame en marketing niet nieuw en hadden zij volgens menig tijdgenoot in de jaren twintig en dertig al buitensporige proporties aangenomen. Met name de prijzige campagnes van Blue Band en Planta van de margarinefabrikanten Van den Bergh en Jurgens moesten het ontgelden. Het merkartikel was de kern van deze nieuwe vorm van communicatie tussen producent en consument. De betekenis ervan was met de toenemende reclame echter aan een ingrijpende verandering onderhevig. Het merkartikel beloofde een kwaliteitsgarantie in een anonieme massamarkt en werd zodoende in de eerste plaats een instrument in de concurrentiestrijd en in het verleiden van de consument.