Raffinage in de eerste helft van de negentiende eeuw
Van Techniek in Nederland
| Regel 3: | Regel 3: | ||
Die groei van het aantal concurrenten in de tweede helft van de achttiende eeuw was volgens de zegsman van Jacob Gotlieb Reisig, schrijver van boek De suikerrafinadeur (1793), toe te schrijven aan de grote afzetmarkt en aan het feit dat de Nederlandse raffinadeurs enige tijd slordig met hun kwaliteitsmonopolie waren omgesprongen. Enerzijds hadden ze veel buitenlanders in dienst gehad - die het vak aldus leerden -, anderzijds huurde iedereen 'wie maar een weinig de behandeling der suikeren verstond, eene werkplaats en won geld.' Als het zo uitkwam, mengde de nieuwbakken raffinadeur of de handel allerlei oneigenlijke stoffen door de suiker, zoals meel, en daarmee dreigde de goede naam van de Amsterdamse produkten verloren te gaan. Onder druk van de concurrentie had men zich evenwel beraden en waren de meeste raffinadeurs beduidend nauwkeuriger en meer kwaliteitsgericht gaan werken, zodat eind achttiende eeuw er toch veel winstgevende fabrieken in Amsterdam stonden. Dat was des te verheugender omdat er in die jaren een algemene malaise gesignaleerd werd in vrijwel alle andere takken van nijverheid. | Die groei van het aantal concurrenten in de tweede helft van de achttiende eeuw was volgens de zegsman van Jacob Gotlieb Reisig, schrijver van boek De suikerrafinadeur (1793), toe te schrijven aan de grote afzetmarkt en aan het feit dat de Nederlandse raffinadeurs enige tijd slordig met hun kwaliteitsmonopolie waren omgesprongen. Enerzijds hadden ze veel buitenlanders in dienst gehad - die het vak aldus leerden -, anderzijds huurde iedereen 'wie maar een weinig de behandeling der suikeren verstond, eene werkplaats en won geld.' Als het zo uitkwam, mengde de nieuwbakken raffinadeur of de handel allerlei oneigenlijke stoffen door de suiker, zoals meel, en daarmee dreigde de goede naam van de Amsterdamse produkten verloren te gaan. Onder druk van de concurrentie had men zich evenwel beraden en waren de meeste raffinadeurs beduidend nauwkeuriger en meer kwaliteitsgericht gaan werken, zodat eind achttiende eeuw er toch veel winstgevende fabrieken in Amsterdam stonden. Dat was des te verheugender omdat er in die jaren een algemene malaise gesignaleerd werd in vrijwel alle andere takken van nijverheid. | ||
| − | Jacob Reisig had 'een goed deel van zijnen besten leeftijd in de waarneming eener voornaame Suiker-Fabriek te Amsterdam doorgebragt.' [[Noten H2#2-7|<sup>[7]</sup>]] De beschrijving die hij van het raffinageproces gaf, stemt in grote lijnen overeen met de raffinadeurshandboeken die omstreeks 1820-1830 in Frankrijk werden uitgegeven. Het lijkt daarom verantwoord om zijn tekst ook te beschouwen als een beschrijving van het raffinagebedrijf zoals dat in Nederland gangbaar was tot in het begin van de jaren 1830. [[Afbeelding:Granaatappel_Bieten_malen+persen.jpg|thumb|right| | + | Jacob Reisig had 'een goed deel van zijnen besten leeftijd in de waarneming eener voornaame Suiker-Fabriek te Amsterdam doorgebragt.' [[Noten H2#2-7|<sup>[7]</sup>]] De beschrijving die hij van het raffinageproces gaf, stemt in grote lijnen overeen met de raffinadeurshandboeken die omstreeks 1820-1830 in Frankrijk werden uitgegeven. Het lijkt daarom verantwoord om zijn tekst ook te beschouwen als een beschrijving van het raffinagebedrijf zoals dat in Nederland gangbaar was tot in het begin van de jaren 1830. [[Afbeelding:Granaatappel_Bieten_malen+persen.jpg|thumb|right|420px|De ruimte waarin de bieten werden vermalen en uitgeperst]] |
De verwerking van onzuivere ruwe suiker tot hoogwaardiger produkten bestond uit vier hoofdbewerkingen: | De verwerking van onzuivere ruwe suiker tot hoogwaardiger produkten bestond uit vier hoofdbewerkingen: | ||
- smelten; | - smelten; | ||