Vroege autogeschiedenis (tot 1914): Arts en automobilisme

De meeste plattelandsartsen waren echter aanvankelijk niet tot een dergelijke aanschaf in staat. In Oud-Beijerland, bijvoorbeeld, op een van de Zuid-Hollandse eilanden, legde Johan Hers gedurende zijn gehele drieëndertigjarige loopbaan de kilometerslange visiteroutes meestal te voet af. Dergelijke artsen brachten van oudsher het merendeel van hun werkzame uren onderweg door. Een collega van hem in een ander dorp huurde af en toe een koetsje, maar de kosten daarvan, op te brengen door de patiënten, bedroegen bijna evenveel als zijn jaarinkomen. Sommige artsen gebruikten met [[afbeelding:grafiek_artsen_belasting.jpg|thumb|450px|right|Uit Automobilisme in Nederland: In de belasting vallende paarden en koetseiers van artsen.]]tegenzin de fiets en de enkeling die zich vóór 1910 wel aan een auto waagde had er weinig aan, gezien de zeer slechte staat van de plattelandswegen. Hoewel zodoende de indruk bestaat dat de Nederlandse plattelandsarts aanvankelijk weinig van de auto gebruik maakte, vormde hij een logisch startpunt om de noodzaak van de [[Vroege autogeschiedenis (tot 1914): Goedkopere en gebruiksvriendelijkere auto's dankzij de recessie van 1907|'''ontwikkeling van een auto''']] die geschikt is voor [[Vroege autogeschiedenis (tot 1914): De gebruiksauto|'''nuttig gebruik''']] te beargumenteren. Niet alleen omdat de arts gewend was met zijn medisch instrumentarium te experimenteren, maar ook omdat het vervoersprobleem juist voor deze groep als het ware om een oplossing schreeuwde, een oplossing die de [[Tramvervoer rond 1900|'''tram''']] met zijn vaste rijschema ten enenmale niet kon bieden. Toen de artsen langzaam aan begonnen zich te motoriseren, waren zïj het dikwijls naar wie in de gemeenteraden werd verwezen om af te zien van het afsluiten van de [[Vroege autogeschiedenis (tot 1914): Wegen en fietspad|'''wegen voor de auto''']] [[Noten H3#39|^[39]]].